Als ik het nog steeds heet heb, trekt de lokale bevolking gewoon een trui aan

Onlangs schreef iemand mij over hoe verschrikkelijk jaloers hij was op mijn leven in Cambodja. Ik voelde mij vereerd. Maar door zijn schrijven ging ik zelf ook nog weer eens nadenken over dit leven van mij in het verre, tropisch warme, oosten.

Het leven is erg aangenaam, zeker als je niet van donkere dagen en winters houdt. Ga er vanuit dat het in Cambodja gemiddeld 33 graden is, overdag. Dit verschilt enkel per seizoen in vochtigheid. Soms is het 33 graden en droog en soms is het 33 graden en heel vochtig. Af en toe wordt het wat koeler, met extremen naar 19 graden in de ochtend, dat was halverwege januari. Dan voelt het raar, dragen Cambodjanen winterjassen en vraag ik me serieus af of ik misschien geen sjaal zou moeten dragen over mijn shirt. En dan hoeft voor het eerst sinds tijden de air conditioning niet aan ’s nachts, die dan normaal op 26 graden staat. 25 is mij te koud.

En daar heb ik direct het allergrootste verschil met Nederland behandeld.

Cambodja is verder een land met een vrij schijnheilige democratie. De huidige minister-president is al aan de macht sinds 1985 en heeft aangekondigd dat hij dat blijft tot aan zijn dood. Verkiezingen zijn zeer frauduleus en uiteindelijk wint hij daardoor toch altijd maar weer. Zolang je hem niet dwarszit, kun je hier alles maken.

En dan heb je hier een tweetal Engelstalige dagbladen, de Cambodia Daily en de Phnom Pen Post, die dagelijks verschijnen. Degelijke kranten, geef ik toe, al mis je soms de diepgang van Nederlandse en Britse kranten op het gebied van cultuur, maar dat is niet de schuld van de media, maar van de genocide door de Rode Khmer die hier tussen 1975 en 1980 plaatsvond. Cultuur werd verbrand, intelligentie vermoord en zo hield je eigenlijk een leeg en arm land met boeren over. Generatie na generatie gaat het beter en wordt onderhand zelfs het onderwijs beter. Momenteel is de helft van de populatie van Cambodja onder de 21 jaar oud. Dat belooft dus nog wat. Uiteindelijk zijn musea schaars, bestaat er amper ‘Cambodjaanse literatuur’ (tenzij het over de genocide en oorlogen gaat) en pronkt met toch het liefst met schilder’kunst’ waarbij ofwel de Angkor Wat tempels of Boeddha de toon zet.

Engelstalig ja, want helaas volg ik na meer dan vijf jaar de Cambodjaanse taal, Khmer, nog niet na de belangrijkste dertig woorden.

En we hebben internet, daaraan geen gebrek (sinds kort ook zelfs Netflix). Voor US$12 (de Amerikaanse dollar is hier de geldige valuta’s die uit de muur komt, waarbij de Cambodjaanse riel voornamelijk als wisselgeld gebruikt wordt ) heb hier hier een 1 mbps ADSL-verbinding en voor $35 wordt er even een fiber optic-kabeltje van de overkant van de straat naar je huis getrokken en ben je binnen één dag aangesloten met een snelheid van meer dan 60 mbps. Toen dat de eerste keer gebeurde, geloofde ik mijn ogen en oren niet. En in Nederland maar wachten op je aansluiting….

Voor de kost run ik hier voornamelijk mijn online reisbureau Expeditie Kilimanjaro en ben ik de eigenaar van The Flicks Community Movie Houses. Deze laatste heb ik in 2011 overgenomen, opgelapt en bekend gemaakt onder de enorme groep buitenlandse (Engelstalige) inwoners in Phnom Penh (ook wel de expats genoemd). Uiteindelijk zijn er in drie jaar tijd ook twee locaties bijgekomen en vindt er iedere twee weken ook een openluchtbioscoop plaats onder de vlag van The Flicks in een populaire dakterras-bar in de stad. [De twee extra locaties sloot ik in december 2017]

En dankzij vrijwilligers uit de hele wereld, voornamelijk jongeren die op reis zijn, draaien deze filmhuizen zonder dat ik dagelijks overal nodig ben. Ik ben langzaam stapjes achteruit gaan doen en ben nu enkel nog verantwoordelijk voor de technische zaken, logistiek en distributie van de films en de bevoorrading van één van de drie locaties. Ondertussen krijgen de vrijwilligers gratis onderdak en drank als tegenprestatie en dat vinden ze al geweldig.

En mede daardoor hoef ik ook niet meer dagelijks achter de bar te staan om filmkaartjes te verkopen en ging er een wereld van sociaal leven open. Nou vooruit, ik ontmoette twee jaar geleden een heel leuke meid en gaf ik de voorkeur om daarmee de vrije tijd door te brengen. Ook al was onze relatie na anderhalf jaar op, we bleven toch nog elkaars beste maatjes omdat we beiden Nederlands zijn en vrijwel dezelfde interesses hebben: lekker koken, eten en CrossFit. [Totdat haar nieuwe vriendje dat niet meer toestond.]

Maar over dat CrossFit! Mensen die aan CrossFit doen, spreken altijd over CrossFit, en daar zit een punt van waarheid in. CrossFit is voor mij een dagelijkse intensieve workout in klassikaal verband, met een coach en een dagelijks nieuwe Workout Of the Day (WOD). Daarmee vond ik niet alleen een sport (een combinatie van allerlei sporten, van gymnastiek, hardlopen, roeien tot gewichtheffen, touwtjespringen en kettebells oefeningen) die mij eindelijk – ik ben inmiddels ook 39 jaar – een gezonder lichaam bood en mij gezond houdt zolang ik eraan blijf werken. Voeg daarbij de noodzakelijke aandacht voor voeding bij – noodzakelijk bij die stevige dagelijkse trainingen – en een passie voor gezond koken, gezond eten en leven past in het rijtje.

En op de warme, overdekte en enorm drukbevolkte markten hier kun je hier alles krijgen, van vers vlees en de meest verse groenten, tot de specerijen, zaden en noten die je nodig hebt bij een suiker-, melk-, kaas-, brood- en pastavrij eet stijl. Vandaag kocht ik drie enorme zakken met groente en fruit en was ik nog geen $5 kwijt. Bij de grotere supermarkten scoor ik vaak nog extra vlees en spullen die ik nergens anders kan vinden.

Daar heb je nu een mooie opsomming van mijn leven in Cambodja, waarbij meer vrije tijd en gezond leven de voorkeur heeft gekregen. Natuurlijk kun je hier ook wonen en iedere dag uit eten gaan en genieten van 75 cent biertjes, maar dat is een keuze die ik niet maak.

Ik woon momenteel zelf in het appartement ònder het oorspronkelijke eerste filmhuis, The Flicks 1. Dit appartement bestaat uit een onlangs gerenoveerd mini-appartement voor mijzelf en nog drie slaapkamers voor de vrijwilligers die de filmhuizen draaiend houden. Er zat een vrij krap keukenblokje in aan de achterkant, maar ik heb een ongebruikte ruimte omgetoverd tot een moderne keuken met een marmeren aanrecht op westerse hoogte (Cambodjanen zijn vrij klein) èn zelfs keukenkastjes (onbekend in Cambodja).

Ondertussen staat wel de volledige onderneming te koop. Drie locaties filmhuizen mèt het appartement erbij, plus alle inboedel, techniek en wat nog meer, voor $65.000. Met een verkoop, hopelijk later dit jaar, hoop ik mij los te koppelen van het vijf-jaar-lang runnen van wekelijkse filmschema’s, distributie en marketing van films en de lokaties. Tijd voor vers bloed voor The Flicks en voor weer andere en uitdagende opties in mijn leven.

Hier nog een filmpje dat ik vond, voor mensen die graag beeldmateriaal wensen. Inclusief de meest recente Cambodjaanse Top 40-hit als soundtrack.

Ramon

Over de auteur

Ramon werd bekend om zijn bijzondere wereldreizen zonder een cent uit te geven en is momenteel werkzaam als schrijver, vertaler, social media pionier, bedrijfsfixer en tour operator. Zijn werk is opgenomen als Digitaal Erfgoed door UNESCO en uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar. Hij publiceert onder meer in Columbus Magazine, Arts & Auto, Malaysian Airlines’ Going Places, Air Finland’s My Way, The British Sunday Times Travel Magazine en Travel Channel’s blog WorldHum.

Comments

  1. Haha, rare pinda die je bent! Geweldige update. Jammer dat mijn bank momenteel niet akkoord gaat, maar anders neem ik Flicks maar al te graag van je over! Zet m op, Mo!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *