Onlangs stuitte ik op een fragment dat me diep raakte. In dagblad Trouw (9 januari 2025) een schrijversinterview met Abdelkader Benali, waarin hij de de worsteling met het schrijfproces met ADHD beschrijft:
Ik begrijp deze frustratie heel goed. Het verschil tussen het levendige verhaal in je hoofd en het trage proces om het op papier te krijgen kan inderdaad enorm frustrerend zijn. Nee, dat is het gewoon!
Vooral dat punt over ‘nu’ of ‘niet nu’ bij ADHD raakt een belangrijke kern – het contrast tussen de intense focus en creativiteit in het moment, en de uitdaging van het methodische proces dat schrijven vereist. Nu zeg ik niet dat ik ADHD heb, maar de eerste psycholoog zal een aardige studie over mijn hoofd kunnen beginnen.
Wat Abdelkader beschrijft over het gevecht met verveling tijdens het herschrijven en herzien klinkt erg herkenbaar. Dat “beploegen van de aarde” is een treffende metafoor – het vraagt zoveel mentale energie om steeds weer terug te gaan naar dezelfde tekst als je brein eigenlijk al vooruit wil naar het volgende idee.
Het is alsof er een hoogwaardig filmtheater in je hoofd waar de film al perfect draait, met geweldig Dolby Surround Sound en Oscar-winnende dialogen, maar dit op papier krijgen voelt als het proberen vast te leggen met een oude camera die steeds hapert. Die spanning is reëel en uitputtend.